'നിശ്ശബ്ദവണ്ടിയിലെ അസമാധാന യാത്ര'

അന്ന് ഒരു ക്രിസ്തുമസിന്റെ തലേദിവസമായിരുന്നു. പതിവുപോലെയുള്ള നിരക്ക് ട്രെയിനിൽ ഇല്ലാതിരുന്നതിനാൽ, ഇടക്കിടെ ഒറ്റസീറ്റുകൾ ഒഴിവായിക്കിടന്നിരുന്നു. ചുറ്റും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചശേഷം ഏറ്റവും സൗകര്യമെന്നു തോന്നിയ ഒരു സീറ്റിൽ പതുക്കെ അമർന്നിരുന്നു. ദിനപത്രത്തിലെ അന്തർദേശീയ വിഷയങ്ങളിലേക്ക് കണ്ണുപരതിനടന്നു.

രണ്ടുപേർക്കുമാത്രമിരിക്കാവുന്ന ഒറ്റസീറ്റായിരുന്നതിനാൽ കൂടെയുള്ളത് ആരെന്നു ഒളികണ്ണിട്ടുനോക്കി. ഒരു ആഫ്രിക്കൻ വംശജൻ, ജാക്കറ്റുകൾ ഒന്നും ഊരാതെ തന്നെ, തന്റെ മടിയിൽ കുത്തിനിർത്തിയ ഐപ്പാഡിൽ ഏതോ അമേരിക്കൻ കോമഡിഷോ കാണുകയാണ്. ഐപ്പാഡിൽ നിന്നും നേരിട്ട് കാതുകളിലേക്ക് ബന്ധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതിനാൽ ആൾ ഭൂമിയിൽ നിന്നും പിടിവിട്ട് ഏതോ ലോകത്ത് മാനസികമായി എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കയാണ്.

പൊടുന്നനെ കണ്ടക്ടറുടെ അറിയിപ്പു കേൾക്കാനായി. ഞാൻ കടന്നുകൂടിയിരിക്കുന്ന കമ്പാർട്ടുമെന്റ് 'നിശ്ശബ്ദ വണ്ടി'യായി പ്രഖ്യാപിക്കുകയായിരുന്നു. 'കൊയറ്റ്‌കെയർ' എന്നു പ്രഖ്യാപിക്കുമ്പോൾ, ആ കമ്പാർട്ട്‌മെന്റിൽ ആരും സംസാരിക്കാനോ ഫോൺ ഉപയോഗിക്കാനോ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാനോ പാടില്ല. അല്പം ഇരണ്ട പ്രകാശവും ആയിരിക്കുമെന്നതിനാൽ, വിശ്രമമായി ഉറങ്ങാനും സാധിക്കും. യാത്ര തുടങ്ങിയപ്പോൾ തന്നെ അധികം പേരും കാതിൽ ബന്ധിച്ചിരിക്കുന്ന സംഗീതത്തിൽ ലയിച്ച് ഉറക്കം തുടങ്ങി. ഈശ്വരാ തലേരാത്രിയിലെ ഉറക്കമില്ലായ്മക പരിഹാരമാകുമല്ലോ എന്നു ചിന്തിച്ച് അല്പം സന്തോഷിക്കാതിരുന്നില്ല.

സഹയാത്രികനായ ആഫ്രിക്കൻ തന്റെ കോമഡിഷോയിൽ ലയിച്ചിരിക്കയാണ്. ഇടക്കിടെ അയാൾ ചെറുതായി ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി. തന്റെ കാത് നേരിട്ട് ബന്ധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതിനാൽ പുറത്തുള്ള യാതൊരു ശബ്ദവും അയാൾക്ക് അറിയാൻ സാധിക്കുന്നില്ല. ഇടക്കിടെയുള്ള അയാളുടെ ചെറുചിരി വൻ അട്ടഹാസങ്ങളായി കമ്പാർട്ടുമെന്റിൽ പ്രതിധ്വനിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ പത്രം മടക്കി വച്ച് ചുറ്റുപാടും ഒന്നു ശ്രദ്ധിച്ചു. ആരും ഒന്നു അറിയുന്നില്ല, കാരണം എല്ലാവരും കാതിൽ സംഗീതം ഘടിപ്പിച്ച് കണ്ണടച്ച് ഇരിക്കയാണ്. ഇടക്കിടെ അയാളുടെ കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന നീണ്ട കാപ്പിഗ്ലാസ്സിൽ നിന്നും കാപ്പി വലിച്ചു കുടിക്കുകയാണ്. അത് ഏതോ ജലാശയത്തിൽ നിന്നും ആന തുമ്പികൈകൊണ്ട് വലിച്ച് കുടിക്കുന്ന ആരവം! അതു കുടിച്ചുകഴിഞ്ഞ് പുറത്തേക്കു ശബ്ദത്തോടെ ചില ബഹിസ്പുരങ്ങളും, ആകെ നക്ഷത്രമെണ്ണി ഇരുന്ന എന്നെ ആകെ ശാന്തമാക്കിയത്, യാത്ര ഏതാനും മിനുട്ടുകൾക്കുള്ളിൽ അവസാനിക്കും എന്ന തിരിച്ചറിവായിരുന്നു.

ശിശിരത്തിൽ, ഇലകൊഴിഞ്ഞ വൃക്ഷ ശിഖിരങ്ങൾ, കണ്ണിൽ കുത്തി കുത്തിയില്ല എന്ന രീതിയിൽ ജനാലയ്ക്കടുത്തുകൂടി കടന്നുപോകുന്നു. ദൂരെ അംബര ചുംബികൾ പിറകോട്ടു ഓടുകയാണ്. ട്രെയിൻ അടുത്ത സ്‌റ്റേഷനിൽ നിന്നും ചിലർ അവിടെയിറങ്ങി, ഒന്നു രണ്ടുപേർ അവിടെനിന്നു കയറി, ഇനിയും അവസാന സ്റ്റേഷനായ പെൻസ്റ്റേഷൻ, ഹാവൂ ആശ്വാസമായി, യാത്രയുടെ അവസാനത്തിനായി നിമിഷമെണ്ണികാത്തിരുന്നു.

പുതുതായി കയറിയ ഒരു യാത്രക്കാരൻ ചെറുചിരിയോടെ എന്റെ മുൻപിലുള്ള ഒഴുവുള്ള ഒരു ഒറ്റ സീറ്റിലേക്കു വന്നു, കൈയിലുള്ള രണ്ടു ബാഗുകൾ സീറ്റിൽ വച്ചു. താൻ ധരിച്ചിരുന്ന രണ്ട് ആവരണങ്ങൾ അയാൾ ഊരി, മടക്കി അത് മുകളിലുള്ള ഷെൽഫിൽ കയറ്റി വച്ചു. അതിനു ശേഷം സീറ്റിലിരുന്ന രണ്ടു ബാഗുകളും എടുത്തു ഷെൽഫിൽ അടുക്കിവച്ചു. അപ്പോഴാണ് ഇനിയും ചെറിയ രണ്ടു ബാഗുകൾകൂടി അയാളുടെ അടുത്തുണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലായത്. അതും അയൾ ഭദ്രമായി റാക്കിൽ നിക്ഷേപിച്ചു. തലയിൽ ചൂടിയിരുന്ന തെപ്പിയും ഊരി ബാഗിനു പുറത്തു വച്ചു. അപ്പോഴും ഭദ്രമായി തന്റെ തലയിൽ 'യാമക്ക' കുത്തിവച്ചിട്ടുള്ളത് കണ്ടപ്പോഴാണ് ആള് യഹൂദനാണെന്നു മനസ്സിലായത്. അയാൾ നിൽക്കുകയാണ്, തന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഫോൺ എടുത്ത് എന്തോ മെസേജുകൾ വായിക്കുകയും മറുപടി അയക്കുന്നുമുണ്ട്. ഏറ്റവും പഴയ ഒരു---- ഫോണാണ് അയാൾ കണ്ണിനു അടുത്തു പിടിച്ച് കുത്തികുത്തി സന്ദേശം അയക്കുന്നത്, അയാളുടെ മന്ദസ്മിത ഒരിക്കലും മാഞ്ഞുപോയിരുന്നതുമില്ല, അയാൾ ഇരിക്കുന്നുമില്ല.

യാത്രയുടെ അവസാനത്തിനായി നിമിഷങ്ങൾ എണ്ണിയിരിക്കുന്ന എന്നെ ഈ സഹയാത്രികരുടെ സന്തോഷം ചൊടിപ്പിക്കാതിരുന്നില്ല. അപ്പോഴേക്കും പെൻസ്റ്റേഷനിൽ എത്താനായി ട്രെയിൻ തുരങ്കത്തിൽ പ്രവേശിച്ചിരുന്നു. ഞാൻ പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റ് വാതിലിനടുത്തേക്കു നടന്നു. ചിലർ വാതിലിനരികെ നിലയുറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വാതിലിനടുത്തു നിന്ന എന്റെ സഹയാത്രികരായ ആഫ്രിക്കനെയും യഹൂദനെയും ഒളിക്കണ്ണുകൊണ്ടു നോക്കി, അപ്പോഴേക്കും, യാത്ര അവസാനിക്കയാണ്, എല്ലാവരും തങ്ങളുടെ സാധന സാമഗ്രികൾ എടുത്തു തയ്യാറവണമെന്നും അറിയിപ്പു കേൾക്കാനായി. യഹൂദൻ അപ്പോഴാണ് സീറ്റിലേക്ക് മെല്ലെ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടത്, ആഫ്രിക്കൻ അപ്പോഴും തന്റെ കാപ്പിയും, കോമഡിയും ശ്രദ്ധിച്ചു ചരിഞ്ഞ് കൂടി സീറ്റിൽ ഇരിക്കയാണ്.

അരോചകമായ എന്റെ യാത്രയിൽ കടുപ്പിച്ച മുഖവുമായി ഞാൻ പുറത്തുചാടാൻ തയ്യാറെടുത്തപ്പോഴും, യഹൂദനും ആഫ്രിക്കനും അവനവനുടെ ആനന്ദം കണ്ടെത്തുകയായിരുന്നു. 'ഉണ്ണിയേശു പിറന്നു മണ്ണിൽ മനുശ്യർക്കു സമാധാനം വാനിൽ ദൂതന്മാർ സംഗീതംപാടി,' ഏതോ ഒരു പഴയകാല ക്രിസ്മസ് ഗാന ശകലങ്ങൽ മനസ്സിൽ പെട്ടിവീണു.

ലക്ഷ്യത്തെപ്പറ്റി മാത്രം ചിന്തിച്ചു യാത്രചെയ്ത എനിക്ക് ശാന്തിയും സന്തോഷവും ലഭിക്കുന്നില്ല, യാത്രയിൽ, തങ്ങൾക്ക് കിട്ടിയ നിമിഷങ്ങളിൽ ആസ്വദിക്കാനായവർക്ക് സമാധാനവും സന്തോഷവും! യാത്ര അനുഭവിക്കലാണ്, ഒരോ നിമിഷവും അങ്ങനെ തന്നെയാവണം, അതിനു കഴിയുമ്പോഴാണ് നമ്മുടെ അടുത്തു തന്നെ തങ്ങിനിൽക്കുന്ന സമാധാനം നമുക്ക് ദൃശ്യമാകുന്നത്.

'It is good to have an end to journey yoward; but it is the journey that matters, in the end.' Ernest Hemingway.