ഈയിടെയായി കുറെയധികം എഴുതുന്നതു കാണുന്നുണ്ടല്ലോ? എന്തെങ്കിലും കിടയ്ക്കുമോ? ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ നിഷ്‌കളങ്കമായ ആശങ്കയ്ക്കു മുമ്പിൽ മറുപടി പറയാതെ തെല്ലൊന്ന് പരുങ്ങാതിരുന്നില്ല. എന്തിനു വേണ്ടി എഴുതണം? ആർക്കുവേണ്ടി എഴുതണം? ആർക്കാണ് ഇതുകൊണ്ട് പ്രയോജനം?

കവി സുഹൃത്തിനെ കണ്ടപ്പോൾ, കവിതകൾ ഒന്നും ഈയിടെയായി എവിടെയും കാണുന്നില്ലല്ലോ എന്ത് സംഭവിച്ചു എന്നു ചോദിച്ചു. നാടകാന്ത്യം കവിത്വം എന്നാണല്ലോ പറയാറ്. കവിത്വം സംഭവിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ എങ്ങനെ നിശബ്ദനാകാൻ സാധിക്കും? കവി സുഹൃത്തിന്റെ മറുപടി അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. അദ്ദേഹം കവിതകൾ നിരന്തരം എഴുതാറുണ്ട് ഒന്നും ആനുകാലികങ്ങളിൽ കൊടുക്കാറില്ലത്രേ. ഒക്കെ ഫയൽ ചെയ്തു വെയ്ക്കും, ഒന്നു രണ്ടു ബുക്കുകൾ അച്ചടിച്ചു വിതരണക്കാരെ ഏൽപ്പിച്ചു, അങ്ങനെ കവിതാ ലോകത്ത് തന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം വെളിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ആരെങ്കിലും വാങ്ങി വായിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നറിയില്ല. ചില സായാഹ്നങ്ങളിൽ താൻ തന്നെ ചൊല്ലി റിക്കാർഡ് ചെയ്ത കവിതകൾ കേട്ടുകിടന്നുറങ്ങും. കവിത വന്നാൽ കുറിക്കാതിരിക്കാൻ പഠിച്ചിട്ടില്ലല്ലോ.

പശു പാല് ചുരത്തുന്നതുപോലെയാണ് കിടാവിനുവേണ്ടിയാണ് ചുരത്തുന്നതെങ്കിലും ആരു കുടിക്കുന്നു എന്ന് പശു ശ്രദ്ധിക്കാറില്ല. സ്വയമായി കറന്നു കൊടുക്കാൻ സാധിക്കാത്ത വീർപ്പുമുട്ടൽ പശുവിനെ അറിയു. എല്ലാ മുട്ടയും വിരിയും എന്ന് ചിന്തിച്ച് കോഴി ഇടുന്ന മുട്ടകൾ മറ്റുള്ളവർക്ക് ഭക്ഷണമാകുകയാണെന്ന് കോഴി അറിയാറില്ലല്ലോ. അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ പശുവും കോഴിയും പണിമുടക്കിയേനെ. എഴുത്തുകാരന്റെ സർഗ്ഗശേഷി പ്രകൃതിദത്തമാണെങ്കിലും സൃഷ്ടി പൂർണമാകണമെങ്കിൽ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടണം. അല്ലാത്തവ അതിന്റെ ഭാവി സ്വന്തമായി കണ്ടെത്തിക്കൊള്ളും. പുഴക്കറിയില്ലല്ലോ കടലിലേയ്ക്കാണ് യാത്രയെന്ന്!

കാപ്പികുടിക്കണമെങ്കിൽ വെള്ളം ചൂടാവണം, അതിന് തീ വേണം, തിളയ്ക്കണം, അളവിനു കാപ്പിപ്പൊടി വേണം, പാല്, പഞ്ചസാര ഒക്കെ പാകത്തിന് ചേർത്താലെ കാപ്പികുടി ഒരു അനുഭവമാകു. ഒരു ആശയം നല്ലപോലെ തിളച്ചാൽ മാത്രം പോരാ, ചേരുവകൾ അളവിനും പാകത്തിനും ചേർന്നെങ്കിലേ അത് സൃഷ്ടിയാകുകയുള്ളു. ഓരോ സൃഷ്ടിയും ഓരോ സാധ്യതയാണ്.

ഒരു മില്ലി ലിറ്റർ പുരുഷബീജത്തിൽ 20 മുതൽ 40 മില്യൺ ശുക്ലാണുക്കളാണ് സാധാരണ ഉണ്ടാവുക. അതിൽ ഒരു ശുക്ലാണുവിനാണ് പൂർണതയിലെത്താനുള്ള സാധ്യത. പ്രകൃതി തന്നെ സാധ്യതകളുടെ പരിമിതിയെപ്പറ്റി ബോധ്യമുള്ളതിനാലാവാം ഇത്രയും അധികോല്പാദന പ്രവണത. ഒരു പക്ഷേ ഈ ചെറിയ ലോകത്തിനു വേണ്ടിയായിരിക്കില്ല ഈ അധികോൽപാദനം.

'വയലിലെ താമരകളെ നോക്കൂ, ശലോമോൻ പോലും തന്റെ സർവ്വമഹത്വത്തിലും ഇവ ഒന്നിനോടൊപ്പം ചമഞ്ഞിരുന്നില്ല' എന്ന് ക്രിസ്തു പറഞ്ഞു. ആർക്കുവേണ്ടിയാണ് ആരും കടന്നു വരാത്ത കാടുകളിലും ആരും ശ്രദ്ധിക്കാത്ത വയലുകളിലും ഇവ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി ചമഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത്? പക്ഷേ അവയെ ക്രിസ്തു ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു എന്നു വ്യക്തം.

വായന, അച്ചടിയിൽ നിന്നും ഡിജിറ്റൽ യുഗത്തിലൂടെ അതിവേഗം പരിണാമപ്പെടുകയാണല്ലോ. ഒരോരുത്തർക്കും അവരവർ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന രീതിയിൽ സ്വകാര്യ വിതരണവും പ്രകാശനവും ഇന്നു സാധ്യമാണ്. നിമിഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ വന്നു നിറയുന്ന നിറം പിടിച്ച വായനഘടകങ്ങൾ, ഏതാനും നിമിഷം മുമ്പു വന്നു നിന്ന സൃഷ്ടികൾ പോലും അപ്രസക്തമായി വിസ്മൃതിയിൽ ലയിക്കുകയാണ്. സ്വസ്ഥമായി വായിക്കാനോ, വായനയിൽ അഭിരമിക്കാനോ സാധിക്കാത്ത രീതിയിലുള്ള അതികോൽപ്പാദന പ്രവണതയിൽ, അഭിപ്രായങ്ങളും, ലൈക്കുകളും, ഷേയറിങ്ങുകളുമാണ് അത്യാവശ്യ ഘടകങ്ങൾ. എത്ര നന്മകണ്ടാലും അഭിനന്ദിക്കാനോ, അഭിപ്രായം പറയാനോ പിശുക്കുകാട്ടുന്ന പ്രവണത, ഒളിഞ്ഞു നോക്കി നിസ്സംഗം അരസികമായി കടന്നു പോകുന്ന ഡിജിറ്റൽ മലയാളി സ്വഭാവം നിലനിൽക്കുമ്പോൾ, വയലിൽ ചമുഞ്ഞു നിൽക്കുക, അത്രതന്നെ!