ഞങ്ങൾ നാലു കൂട്ടുകാർ ഒരുമിച്ചാണ് പത്താം ക്ലാസ്സ് പാസായത്. അന്ന് അറുന്നൂറിലാണ് മാർക്ക്. അഞ്ഞൂറ്റിനാല്പതൊക്കെയാണ് ഒന്നാം റാങ്ക്. ഇരുനൂറ്റിപ്പത്ത് പാസ്സ്മാർക്ക്. അഞ്ഞൂറിനു മുകളിൽ മാർക്ക് വാങ്ങിയ ഞാനായായിരുന്നു ക്ലാസ്സിൽ ഒന്നാമത്. രണ്ടാമത്തെയാൾ (ബി എന്നു വിളിക്കാം) നാനൂറ്റിയന്പതിനു മുകളിൽ മാർക്ക് വാങ്ങി. മൂന്നാമന് (സി) മുന്നൂറ്റി ഇരുപത്, നാലാമന് (ഡി) ഇരുനൂറ്റിപ്പത്ത്. ഞങ്ങൾ വളരെയടുത്ത കൂട്ടുകാരാണ്. മാർക്ക് വന്നപ്പോൾ സി യുടെയും ഡി യുടെയും അമ്മമാർ അവരോട് പറഞ്ഞു, 'നീയൊക്കെ ആ മുരളിയെ കണ്ടുപഠിക്ക്' എന്ന്. അന്ന് പതിനഞ്ച് വയസ്സ് പ്രായമുള്ള ഞങ്ങൾ ആരും ആരെയും കണ്ടുപഠിക്കാൻ പോയില്ല.

പത്തുവർഷം കഴിഞ്ഞ് ഇരുപത്തിയഞ്ചാമത്തെ വയസ്സിൽ ഞങ്ങൾ വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടി. ഞാനന്ന് പി എച് ഡി ചെയ്യുകയാണ്. ബി ബിരുദാനന്തരബിരുദം കഴിഞ്ഞ് ബാങ്കിൽ ക്ലർക്കായി, സി ബിരുദമൊന്നും കിട്ടാതെ ഒരു കമ്പനിയുടെ സെയിൽസ് മാനായി, ഡി പ്രീ-ഡിഗ്രി പൊട്ടി നേരെ പാടത്തിറങ്ങി. 

പത്തു പാസ്സായി മുപ്പത്തിയഞ്ചു വർഷം കഴിഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ കാര്യങ്ങളാകെ മാറിയിരുന്നു. ഡി റിയൽ എസ്റ്റേറ്റ് ബിസിനസ്സൊക്കെ നടത്തി നാട്ടിലെ പ്രമുഖ പണക്കാരനായെങ്കിലും കുട്ടികളുടെ പഠിത്തമെല്ലാം സ്വാഹയായി. സി സെയിൽസ് മാനിൽ നിന്നും റീജിയണൽ സെയിൽസ് മാനേജരായി. മക്കൾ രണ്ടു പേർ എൻജിനീയർമാരായി, മകളുടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞു. പക്ഷെ ആൾ ഫുൾടൈം തണ്ണിയാണ്, അതിന്റെ പ്രശ്‌നങ്ങളുമുണ്ട് കുടുംബത്തിൽ.

ബി യുടെ കാര്യം അപ്പോഴേക്കും സാമ്പത്തികമായി അല്പം പരുങ്ങലിലായി. മകൻ നന്നായി പഠിക്കുന്നതു കാരണം മുന്നോട്ടു നോക്കുമ്പോൾ അത്ര കുഴപ്പമില്ല. എന്റെ കാര്യം ഔദ്യോഗികമായി യു എൻ ഒക്കെയാണെങ്കിലും വ്യക്തിജീവിതത്തിൽ അന്ന് പല പ്രതിസന്ധികൾ നേരിടുകയാണ്. ആരും ആരെയും നോക്കി പഠിക്കാൻ ഇപ്പോൾ ഞങ്ങളോട് ആരും പറയാറില്ല. കാലമിനിയുമുരുളും. ജീവിതത്തിൽ ഉയർച്ച താഴ്ചകൾ ഞങ്ങൾക്കെല്ലാം ഇനിയുമുണ്ടാകും. ഇനി അറുപതോ എഴുപതോ വയസ്സിൽ ഞങ്ങൾ കണ്ടുമുട്ടിയാൽ ഞങ്ങളുടെ ആരോഗ്യം, കുട്ടികൾ ഞങ്ങളെ കരുതലോടെ നോക്കുന്നുണ്ടോ എന്നതൊക്കെയായിരിക്കും ഞങ്ങളുടെ പ്രധാന സംസാരവിഷയം. അപ്പോഴേക്കും ആരെന്നും എന്തെന്നും ആർക്കറിയാം.

ഇത് എന്റെ മാത്രം കഥയല്ല. അന്പതോ അറുപതോ വയസ്സുള്ളവർ ഓരോരുത്തർക്കും നിങ്ങളുടെ ചുറ്റിലുമുള്ള നാല് പേരെ നിരീക്ഷിച്ച് ഈ പരീക്ഷണം ചെയ്തു നോക്കാവുന്നതാണ്. നാല്പത് വർഷം മുൻപുണ്ടായിരുന്ന നിങ്ങളുടെ ആപേക്ഷിക നില എന്തായി, ഇപ്പോഴത്തെ നില എന്ത്, ഇനി എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നത്. എങ്ങോട്ടു ജീവിതം പോകുമെന്നാണ് നാം കരുതിയിരുന്നത്, ഇപ്പോൾ എവിടെയെത്തി ?

കരിയറിലെ ഉന്നതിയെപ്പറ്റിയായിരുന്നു ഈ സീരീസ്. നിങ്ങൾ എവിടെയാണെങ്കിലും ഏതു തൊഴിലിലാണെങ്കിലും ഏതു പ്രായത്തിലാണെങ്കിലും തൊഴിൽ ജീവിതത്തിൽ മുന്നേറാനുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങളാണ് പ്രധാനമായും ചർച്ച ചെയ്തത്. എന്നാൽ എല്ലാവർക്കും അവർ ആഗ്രഹിക്കുന്നതോ അവർ അർഹിക്കുന്നതോ ആയ തൊഴിൽ ജീവിതം തന്നെ ലഭിച്ചു എന്ന് വരില്ല. എന്നാൽ അതുകൊണ്ട് മാത്രം അവർ ജീവിതത്തിൽ പരാജയപ്പെട്ടുവെന്നോ, മറ്റുള്ളവരെക്കാൾ പിന്നിലാണെന്നോ വിചാരിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല. അതേസമയം തന്നെ 'കുടുംബമാണ് ഏറ്റവും വലുത്', 'പണം കൊണ്ടൊന്നും വലിയ കാര്യമില്ല' എന്ന തരത്തിലൊക്കെയുള്ള തത്വശാസ്ത്രത്തിൽ ഒന്നും വലിയ കാര്യമില്ല താനും. ഇതൊക്കെ പൊതുവെ 'കിട്ടാത്ത മുന്തിരി' തരം ജീവിത വീക്ഷണമാണ്. ജീവിതവിജയം എന്നത് നമ്മുടെ തൊഴിൽരംഗത്തെ പുരോഗതിയോ, സാമ്പത്തികനേട്ടമോ,
കുട്ടികളുടെ പഠനമികവോ, കുടുംബത്തിലെ സന്തോഷമോ മാത്രം നോക്കി അളക്കാവുന്ന ഒന്നല്ല എന്നാണ് ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചത്. ഇതിലോരോന്നിനും എത്രമാത്രം പ്രാധാന്യം കൊടുക്കണം എന്നതിന് സമൂഹത്തിൽ ചില അളവുകോലുകളുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, കുടുംബമാണ് സമൂഹജീവിതത്തിൽ ഏറ്റവും പ്രധാനമെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നവരാണ് സമൂഹത്തിൽ ഏറിയ കൂറും. പണമുണ്ടാക്കുന്നവരെ പൊതുവെ സമൂഹം അംഗീകരിക്കും. നല്ല കരിയറിൽ എത്തിപ്പറ്റുന്നവരെയും, അധികാര സ്ഥാനത്ത് ചെന്നെത്തുന്നവരെയും പൊതുവെ സമൂഹത്തിന് മതിപ്പാണ്. ഇതെല്ലാം കൂടി ആർക്കും തന്നെ സാധിക്കാറില്ലെങ്കിലും.

അതേസമയം വ്യക്തിപരമായി നമുക്ക് വേറെ ചിന്താഗതി ഉണ്ടാകാം. പണത്തിലും വലുത് അഭിമാനമാണെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നവരും, മിടുക്കരായ കുട്ടികളുള്ളതാണ് ഏറ്റവും വലിയ നേട്ടമെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നവരുമുണ്ട്. കുടുംബത്തിന്റെ സന്തോഷത്തിനു വേണ്ടി എത്രയോ മികച്ച കരിയർ അവസരങ്ങൾ വേണ്ടെന്നു വച്ച ആളുകളുണ്ട്! ഇതൊന്നും പ്രത്യേകിച്ച് ശരിയോ തെറ്റോ അല്ല, ശരിയും തെറ്റും ഉണ്ടുതാനും. ഇതിലോരോന്നിലും തീരുമാനമെടുക്കേണ്ടത് നമ്മളാണ്. എന്നുവച്ച് ഈ തീരുമാനങ്ങളൊന്നും നമ്മൾ പതിനഞ്ചാം വയസ്സിൽ എടുക്കേണ്ടതോ, ഒരിക്കൽ എടുത്തൽപ്പിന്നെ മാറ്റാൻ പറ്റാത്തതോ അല്ല.

മനുഷ്യർ അടിസ്ഥാനമായി അത്യാഗ്രഹികളാണ്. ജീവിതത്തെ അളക്കുന്ന എല്ലാ മാനദണ്ഡങ്ങളിലും പുരോഗതി മാത്രമുണ്ടാകണമെന്നും, പറ്റിയാൽ എല്ലാത്തിലും മറ്റുള്ളവരുടെ മുൻപിലെത്തണമെന്നുമാണ് എല്ലാവരുടെയും ആഗ്രഹം. പക്ഷെ അത് നടക്കുന്ന കാര്യമല്ല. അപ്പോൾ പിന്നെ ജീവിത വിജയത്തെപ്പറ്റി നമ്മുടെ വീക്ഷണം എന്തായിരിക്കണം?

രണ്ടുതരത്തിലാണ് ഞാൻ ജീവിതത്തെ നോക്കിക്കാണുന്നത്. ഒന്നാമത് ജീവിതം എന്നത് ഒരു റണ്ണിങ്
ട്രാക്കിലെ ഓട്ടം പോലെ ഒരു ദിശയിൽ മാത്രം ഉള്ളതല്ല. തൊഴിൽ ജീവിതം, കുടുംബം, കുട്ടികൾ, പണം, സമൂഹത്തിന്റെ അംഗീകാരം, ആരോഗ്യം, സുഹൃത്തുക്കൾ എന്നിങ്ങനെ ചുരുങ്ങിയത് ഏഴ് ആക്‌സിസിൽ കൂടെയാണ് ഞാൻ എന്റെ ജീവിതത്തെ കാണുന്നത്. ഇതിലോരോന്നിലും ഞാൻ ഇപ്പോൾ എവിടെ നിൽക്കുന്നു എന്നത് മാത്രമല്ല, ഞാൻ എവിടെ നിന്ന് തുടങ്ങി എന്നതും എനിക്ക് പ്രധാനമാണ്. എന്റെ കയ്യിലിപ്പോൾ അഞ്ചു കോടി രൂപ ഉണ്ടെന്നു കരുതുക (കടം ചോദിക്കണ്ട, ചുമ്മാ പറഞ്ഞതാ). അപ്പോൾ ആറ് കോടി കയ്യിലുള്ള മറ്റൊരാളെക്കാൾ പുറകിലാണെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് തോന്നാം. എന്നാൽ ഞാൻ ജീവിതം തുടങ്ങിയത് പത്തു ലക്ഷത്തിലും, മറ്റെയാൾ തുടങ്ങിയത് പത്തു കോടിയിലും ആണെങ്കിൽ പുരോഗതി ഉണ്ടായത് എനിക്കാണെന്ന് വ്യക്തമാണല്ലോ.

നമ്മുടെ ജന്മം എന്നത് പ്രപഞ്ചത്തിലെ ഒരു ലോട്ടറിയാണ്. വെങ്ങോലയിൽ നാലാം ക്ലാസ്സ് വിദ്യാഭ്യാസം മാത്രമുള്ള ശരാശരിക്കാരായ അച്ഛനമ്മമാരുടെ മകനായി ഞാൻ പിറന്ന അതേസമയത്ത് തന്നെ അമേരിക്കയിൽ ശതകോടീശ്വരന്റെ മക്കളായും, ജർമ്മനിയിൽ നോബൽ സമ്മാനം കിട്ടിയവരുടെ മക്കളായും, സോമാലിയയിലെ മുക്കുവന്റെ മക്കളായുമൊക്കെ ആളുകൾ ജനിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇവരുടെ ഓരോരുത്തരുടെയും സ്റ്റാർട്ടിങ് കാപിറ്റൽ ഏറെ വ്യത്യസ്തമാണ്. എന്നാൽ ഇത് ആർജ്ജിക്കാൻ നമ്മൾ ഒന്നും ചെയ്തിട്ടുമില്ല. അപ്പോൾ നമുക്കോരോരുത്തർക്കും കിട്ടിയ മൂലധനമുപയോഗിച്ച് നാം എങ്ങനെ മുന്നോട്ടു വന്നു എന്നതാണ് നാം നമ്മളെ അളക്കാൻ ഉപയോഗിക്കേണ്ട മാനദണ്ഡം, അല്ലാതെ നമ്മുടെ കയ്യിൽ എന്ത് നീക്കിയിരിപ്പുണ്ടെന്നത്
മാത്രമല്ല. ഇതാണ് എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ജീവിത വിജയം.

രണ്ടാമത്തെ കാര്യം അല്പം സിംബോളിക്ക് ആണ്. സർക്കസിൽ കൂടാരം കണ്ടിട്ടുള്ളവർ അതിലെ നെടുംതൂണ് പല വശങ്ങളിലേക്ക് വലിച്ചുകെട്ടിയിരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടാകും. വലിച്ചു കെട്ടിയിരിക്കുന്ന ഓരോ കയറിന്റെയും ടെൻഷന്റെ സംതുലിതാവസ്ഥയിലാണ് നെടും തൂണവിടെ ഉറച്ചുനിൽക്കുന്നത്. ഈ തൂണിന്റെ ബലത്തിലാണ് കൂടാരം നിലനിൽക്കുന്നത്. മനുഷ്യജീവിതവും ഇതുപോലെയാണ്. സുഹൃത്തുക്കൾ, കരിയർ, സമ്പത്ത്, ആരോഗ്യം, കുടുംബം, കുട്ടികൾ, എന്നീ അനവധി ബന്ധനങ്ങളാൽ വലിച്ചുമുറുക്കിയാണ് ഓരോ മനുഷ്യനും നിലനിൽക്കുന്നത്. ഈ തൂണുകളിൽ കെട്ടിയ കൂടാരത്തിന്റെ തണലിലാണ് നാം നമ്മുടെ ജീവിതം കെട്ടിപ്പടുത്തിരിക്കുന്നത്. എന്നാൽ ഇതിലേതെങ്കിലും ഒരു കയറിൽ മാത്രം കൂടുതൽ ശ്രദ്ധ കൊടുത്താലോ തീരെ ശ്രദ്ധിക്കാതിരുന്നാലോ തൂണ് ലംബമായി നിൽക്കില്ല. അതിനാൽ നമ്മുടെ ജീവിതം എന്നത് ഏതെങ്കിലും ഒരു വിഷയത്തിലേക്ക് മാത്രമൊതുങ്ങിയാൽ അത് ഏങ്കോണിച്ച കൂടാരം പോലെയാകും. ഉദാഹരണത്തിന് ഓഫീസിനു പുറത്ത് ജീവിതമില്ലാത്ത ആൾ, കുടുംബത്തിന് പുറത്ത് ഒട്ടും ഇടപെടാത്ത ആൾ, പണത്തിന്റെ പുറകെ മാത്രം പോകുന്ന ആൾ, ഇവരെല്ലാം ചെരിഞ്ഞ തൂണിന്റെ കീഴെ കൂടാരം കെട്ടി താമസിക്കുന്നവരാണ്.

അത് വലിയ പ്രശ്‌നമൊന്നുമല്ല, എല്ലാ ടെന്റുകളും തികച്ചും സന്തുലിതമാകണമെന്ന് ഒരു നിർ ബന്ധവുമില്ല. നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ ടെന്റിന്റെ രൂപത്തിലും ശക്തിയിലും സംതൃപ്തരാണോ എന്നത് മാത്രമാണ് പ്രധാനം. പ്രശ്‌നം അതല്ല, നിങ്ങൾ ഏതെങ്കിലും ഒരു കാര്യത്തിൽ മാത്രം ശ്രദ്ധ കൊടുക്കുകയും ആ വിഷയത്തിൽ നിങ്ങൾ പരാജയപ്പെടുകയും ചെയ്താൽ നെടുംതൂൺ താഴെ വീഴും. ടെന്റിലുള്ളവരുടെയെല്ലാം കാര്യം കുഴപ്പത്തിലാകുകയും ചെയ്യും. ഉദാഹരണത്തിന് കുടുംബത്തെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ നിങ്ങൾ കരിയറിൽ ശ്രദ്ധിച്ചു എന്നും, ഏതെങ്കിലും കാരണം കൊണ്ട് കരിയർ പൊളിഞ്ഞു പോയി എന്നും കരുതുക. അപ്പോൾ നിങ്ങളുടെ ജീവിതം പിടിവിട്ടു പോകും, ടെന്റ്റ് വശം കുത്തി വീഴും. കുടുംബത്തിലോ, പണത്തിലോ, സുഹൃത്തുക്കളിലോ, സമൂഹത്തിലോ എവിടെയാണെങ്കിലും അമിത പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുമ്പോൾ ഉള്ള കുഴപ്പമാണിത്.

നിങ്ങൾ എവിടെ ശ്രദ്ധ കൊടുക്കുന്നോ അത് പാളിയാൽ പിന്നെ നിങ്ങളുടെ ജീവിതം പിടിച്ചാൽ കിട്ടില്ല. അപ്പോഴാണ് മദ്യത്തിലും ആത്മീയഗുരുക്കന്മാരിലേക്കും നമ്മൾ എത്തിപ്പെടുന്നത്. എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അതാണ് പരാജയം. ജീവിതത്തിൽ കുടുമ്ബത്തിനും കാരിയറിനും അപ്പുറം പലതും ഉണ്ട്. അവയൊക്ക നമ്മൾ പ്രാധാന്യം കൊടുക്കേണ്ടതും ആണ്. ഒരു കാര്യത്തിലും കൂടുതൽ പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുന്നത് ശരിയല്ലാത്ത പണമുണ്ടാക്കുന്നതും സമൂഹത്തിനു വേണ്ടി എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുന്നതും ഒക്കെ അവഗണിക്കുന്നതും മണ്ടത്തരം ആണ്. ഇതിലൊന്നും കൃത്യമായ ബാലൻസ് ഒന്നും ആർക്കും കിട്ടില്ല, എന്ന് വച്ച് അതിനു ശ്രമിക്കാതിരിക്കുന്നത് ശരിയല്ലല്ലോ.