എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാര്‍: ചരിത്രത്തിന്റെ മറുപുറം

വൈശാഖ് മേപ്രാം

തിരുവിതാംകൂര്‍ ചരിത്രത്തിലെ വാമൊഴി പാരമ്പര്യങ്ങളെയും ചെമ്പഴന്തി പിള്ളയുടെ നിലനില്‍ക്കുന്ന ഓര്‍മ്മകളെയും കുറിച്ചുള്ള ഒരു പുനര്‍വായന:

ചരിത്രമെഴുതിയപ്പോള്‍ ചിലരുടെ കഥകള്‍ വിസ്മരിക്കപ്പെട്ടോ? കാലത്തിന്റെ തിരശ്ശീലയ്ക്ക് പിന്നില്‍ മറഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ഇത്തരം ഓര്‍മ്മകളുണ്ട്, ഔദ്യോഗിക രേഖകളില്‍ ഇടം നേടാതെ പോയ ചരിത്രങ്ങള്‍. തിരുവിതാംകൂറിന്റെ ഏടുകളില്‍ മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മ മഹാരാജാവിന്റെ (എ.ഡി. 1729-1758) പ്രധാന പ്രതിയോഗികളായി അടയാളപ്പെടുത്തപ്പെട്ട എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാര്‍ എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന പ്രഭുകുടുംബങ്ങളുടെ കഥയും അത്തരമൊന്നാണ്. 18-ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ പൂര്‍വാര്‍ദ്ധത്തില്‍ തിരുവിതാംകൂര്‍ ഒരു നാട്ടുരാജ്യമായിരുന്നു; നാടുവാഴികളും രാജകുടുംബവും ചേര്‍ന്ന് ഭരണം നടത്തിയിരുന്ന ഒരു സങ്കീര്‍ണ്ണ വ്യവസ്ഥിതിയില്‍, ഈ എട്ട് കുടുംബങ്ങള്‍ക്ക് വലിയ സ്വാധീനമുണ്ടായിരുന്നു. അന്നത്തെ തിരുവിതാംകൂറിലെ പ്രധാന ശക്തികളായിരുന്ന 'മാടമ്പിമാര്‍' എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന ഈ പ്രഭുകുടുംബങ്ങള്‍ 'എട്ടരയോഗം' എന്ന പരമ്പരാഗത ഭരണസമിതിയിലും അംഗങ്ങളായിരുന്നു.

ഈ ലേഖനം ചെമ്പഴന്തിയിലും സമീപപ്രദേശങ്ങളിലും തലമുറകളായി പ്രചരിക്കുന്ന വാമൊഴി പാരമ്പര്യങ്ങളെയും കേട്ടറിവുകളെയും അടിസ്ഥാനമാക്കി, ലഭ്യമായ ചരിത്രരേഖകളെയും സാഹിത്യകൃതികളെയും (ഉദാ: പി. ശങ്കുണ്ണി മേനോന്റെയും സി.വി. രാമന്‍ പിള്ളയുടെയും രചനകള്‍) പരിഗണിച്ച് തയ്യാറാക്കിയതാണ്. ആരെയും മഹത്വവല്‍ക്കരിക്കാനോ അപകീര്‍ത്തിപ്പെടുത്താനോ അല്ല ഞാനിത് ചെയ്യുന്നത്. മറിച്ച്, ഔദ്യോഗിക ചരിത്രരേഖകളില്‍ അപൂര്‍വമായി മാത്രം കടന്നുവരുന്ന, കാലം മറക്കാത്ത ഓര്‍മ്മകളുടെ ഒരു പാളി സംരക്ഷിക്കാനാണ് ഈ എളിയ ശ്രമം. വാമൊഴി ചരിത്രം തലമുറകളിലൂടെ മാറ്റങ്ങള്‍ക്ക് വിധേയമായിരിക്കാമെങ്കിലും, അവയില്‍ ചരിത്രപരമായ സൂക്ഷ്മതലങ്ങള്‍ സംരക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാര്‍ പൂര്‍ണ്ണമായും ചരിത്രത്തില്‍ നിന്ന് അപ്രത്യക്ഷരായി എന്ന് ചിലര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, അവരുടെ പിന്‍തലമുറക്കാര്‍ ഇന്നും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. പ്രത്യേകിച്ച്, ചെമ്പഴന്തിയിലും പരിസരപ്രദേശങ്ങളിലും ഇന്നും ഈ ചരിത്രപരമായ തുടര്‍ച്ച തുടരുന്നു. ചെമ്പഴന്തി പിള്ളയുടെ പിന്‍തലമുറക്കാര്‍ ചെമ്പഴന്തിയില്‍ ഇന്നും വസിക്കുന്നു ഒരു പ്രക്ഷുബ്ധ കാലഘട്ടത്തിലെ വ്യത്യസ്തമായ നിലപാടിന്റെ ശാന്തവും എന്നാല്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നതുമായ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തലാണിത്. തലമുറകളായി കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ട വാമൊഴി ഓര്‍മ്മകളുടെയും കേട്ടറിവുകളുടെയും പിന്‍ബലമുള്ള വിവരങ്ങളാണ് ചുവടെ കൊടുക്കുന്നത്.

സിംഹാസന തര്‍ക്കത്തിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ കാരണം: വിസ്മരിക്കപ്പെട്ട ചരിത്രം

തലമുറകളായി കേട്ടുപോരുന്ന കഥകള്‍ അനുസരിച്ച്, അക്കാലത്ത് നടന്ന പ്രശ്‌നം കേവലം അധികാരമോഹമായിരുന്നില്ല. മറിച്ച്, സിംഹാസനത്തിനുള്ള യഥാര്‍ത്ഥ അവകാശികളെച്ചൊല്ലിയുള്ള ഒരു നിയമപരമായ തര്‍ക്കമായിരുന്നു അതിന്റെ കാതല്‍. അന്നത്തെ തിരുവിതാംകൂര്‍ ഭരിച്ചിരുന്ന വീരരാമവര്‍മ്മ രാജാവിന് (മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മയുടെ അമ്മാവന്‍, എ.ഡി. 1721-1729) പത്മനാഭന്‍ തമ്പിയും രാമന്‍ തമ്പിയും എന്ന പേരില്‍ രണ്ട് പുത്രന്മാരുണ്ടായിരുന്നു.

രാജാവിന് രാജ്ഞിയുടെ കുടുംബവുമായി ചില ധാരണകളുണ്ടായിരുന്നു. ഇതനുസരിച്ച്, അവരുടെ പരമ്പരയിലുള്ളവര്‍ ഭാവിയില്‍ രാജാക്കന്മാരാകണം എന്ന് അവര്‍ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു എന്നാണ് പ്രാദേശിക വാമൊഴി ചരിത്രം പറയുന്നത്. ഈ വാഗ്ദാനം പാലിക്കപ്പെടുന്നുവെന്ന് ഉറപ്പാക്കേണ്ട ചുമതല എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാര്‍ക്കായിരുന്നു. ഇത് കേവലം ഒരു താല്‍ക്കാലിക നിലപാടായിരുന്നില്ല; രാജാവിന്റെ വാക്ക് പാലിക്കാനുള്ള ധാര്‍മ്മികപരമായ കടമയായിട്ടാണ് ഈ ചരിത്രത്തിന്റെ വക്താക്കള്‍ ഇതിനെ കണ്ടത്.

മാതൃവഴിയിലുള്ള പിന്തുടര്‍ച്ചാവകാശ സമ്പ്രദായമായ മരുമക്കത്തായം (അമ്മാവന്റെ സ്വത്തും സ്ഥാനവും സഹോദരിയുടെ മക്കള്‍ക്ക്, അതായത് മരുമക്കള്‍ക്ക്, ലഭിക്കുന്ന വ്യവസ്ഥ) അക്കാലത്ത് വലിയ മാറ്റങ്ങള്‍ക്കും തര്‍ക്കങ്ങള്‍ക്കും വിധേയമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഈ സമ്പ്രദായപ്രകാരം, രാജാവിന്റെ അനന്തരവനാണ് സിംഹാസനത്തിന് അവകാശി. മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മയുടെ സ്ഥാനാരോഹണം ഈ മരുമക്കത്തായ ക്രമപ്രകാരമായിരുന്നു. എന്നാല്‍, വീരരാമവര്‍മ്മയുടെ പുത്രന്മാര്‍ക്ക് സിംഹാസനത്തില്‍ അവകാശമുണ്ടെന്ന് എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാര്‍ വിശ്വസിച്ചു. മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മയെ എതിര്‍ത്തത് രാജ്യത്തോടുള്ള കടമയ്ക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നു എന്ന് വാമൊഴി ചരിത്രം പറയുന്നു.

തിരുവിതാംകൂറിനെ ശക്തമായ ഒരു കേന്ദ്രീകൃത ഭരണത്തിന്‍ കീഴില്‍ കൊണ്ടുവരാനുള്ള മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മയുടെ ശ്രമങ്ങളുമായി ഈ തര്‍ക്കത്തിന് ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. പി. ശങ്കുണ്ണി മേനോന്റെ ചരിത്രരേഖകളും സി.വി. രാമന്‍പിള്ളയുടെ നോവലുകളും ഈ തര്‍ക്കത്തെ അധികാരമോഹമായി ചിത്രീകരിക്കുമ്പോള്‍, വാമൊഴി പാരമ്പര്യങ്ങള്‍ ഒരു ധാര്‍മ്മിക കടമയെ ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടുന്നു. അക്കാലത്ത്, രാജ്യത്തിന്റെ സൈനികവും സാമ്പത്തികവുമായ ശക്തിയുടെ വലിയൊരു ഭാഗം നാടുവാഴികളായിരുന്ന പിള്ളമാരുടെ കൈകളിലായിരുന്നു. അവരുടെ വാക്കിന് രാജകൊട്ടാരത്തില്‍ പോലും വലിയ വിലയുണ്ടായിരുന്നു എന്നത് ചരിത്രപരമായ വസ്തുതയാണ്.

എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാര്‍ക്കിടയിലെ വ്യത്യസ്ത സമീപനങ്ങള്‍: ചെമ്പഴന്തി പിള്ളയുടെ നിലപാട്

ഈ തര്‍ക്കത്തിനിടയില്‍, ചെമ്പഴന്തി പിള്ള ഒരു വേറിട്ട പാത തിരഞ്ഞെടുത്തു, അക്രമത്തിനു പകരം സംയമനം കൈക്കൊണ്ടു. എന്നാല്‍, എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാരില്‍ എല്ലാവരും ഒരേ നിലപാട് സ്വീകരിച്ചിരുന്നില്ല; ചെമ്പഴന്തി പിള്ളയുടെ ധാര്‍മ്മിക നിലപാട് വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു.

എട്ട് തറവാടുകളടങ്ങിയ എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാര്‍ക്ക് സമീപനത്തിലോ ആശയത്തിലോ ഏകീകരണമുണ്ടായിരുന്നില്ല. വീരരാമവര്‍മ്മയുടെ പുത്രന്മാരുടെ അവകാശം ഉറപ്പാക്കാന്‍ ബാധ്യസ്ഥരായിരുന്നെങ്കിലും, ചില നാട്ടറിവുകള്‍ അനുസരിച്ച്, ചെമ്പഴന്തി പിള്ള ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള ചിലര്‍ അക്രമപരമായ ഏറ്റുമുട്ടലുകളോടോ മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മയെ വധിക്കുന്നതുപോലുള്ള തീവ്രമായ നടപടികളോടോ യോജിച്ചിരുന്നില്ല. അതേസമയം, എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാരില്‍ സൈനികമായി ഏറ്റവും പ്രബലനും 'ഉഗ്രന്‍ പിള്ള' എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെട്ടയാളുമായിരുന്ന കഴക്കൂട്ടത്ത് പിള്ളയെപ്പോലുള്ളവര്‍ക്ക് വലിയ സൈനിക ശക്തിയുണ്ടായിരുന്നു. ഭൂരിഭാഗം പിള്ളമാരും സായുധ പ്രതിരോധം തേടിയപ്പോള്‍, ചെമ്പഴന്തി പിള്ളയെപ്പോലുള്ളവര്‍ സംയമനം പാലിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാരുടെ കൂട്ടത്തില്‍, ചെമ്പഴന്തി പിള്ളയുടെ നിലപാട് വേറിട്ടുനിന്നിരുന്നു. രാഷ്ട്രീയമായി ശക്തനായിരുന്നിട്ടും, അദ്ദേഹം അക്രമപരമായ നടപടികളില്‍ നിന്ന് വിട്ടുനിന്നു. ഇത് രാജാവിനെ ഭയന്നായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് വ്യക്തിപരമായ ധാര്‍മ്മികമായ എതിര്‍പ്പുകള്‍ കാരണമായിരുന്നു. രാഷ്ട്രീയപരമായ കൊലപാതകങ്ങളെയും ആഭ്യന്തര കലഹങ്ങളെയും അംഗീകരിക്കാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്ന മടി, ആഴത്തില്‍ വേരൂന്നിയ ധര്‍മ്മബോധത്തില്‍ നിന്നോ ദീര്‍ഘകാല രാഷ്ട്രീയപരമായ വിവേകത്തില്‍ നിന്നോ ആകാം.

ചെമ്പഴന്തിയിലെ മുതിര്‍ന്നവര്‍ പറഞ്ഞുകേട്ട കഥകള്‍ പ്രകാരം, മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മ ഒളിവില്‍ കഴിയവേ, ചെമ്പഴന്തി പിള്ള അവരെ വധിക്കാനുള്ള നീക്കത്തെ ധര്‍മ്മാധിഷ്ഠിതമായി എതിര്‍ക്കുക മാത്രമല്ല, ഒരുപക്ഷേ അവര്‍ക്ക് അഭയം നല്‍കുകയും ചെയ്തു. കഴക്കൂട്ടത്ത് പിള്ളയെപ്പോലുള്ളവര്‍ക്ക് മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മയോട് നേരിട്ട് എതിര്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നില്ലെന്നും, ഇത് തെറ്റിദ്ധാരണയാണെന്നും ഒരു ദൂതനിലൂടെ രാജാവിനെ അറിയിക്കാന്‍ ചെമ്പഴന്തി പിള്ള ശ്രമിച്ചതായും വാമൊഴി പാരമ്പര്യങ്ങളിലുണ്ട്. ഈ നിലപാട് രാഷ്ട്രീയപരമായ കണക്കുകൂട്ടലുകള്‍ കൊണ്ടായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒരു കൊലപാതകമോ ആഭ്യന്തര കലഹമോ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സാക്ഷിക്കും ധാര്‍മ്മികതയ്ക്കും എതിരായിരുന്നു എന്നതിനാലായിരുന്നു.

ഇത് ആ കാലഘട്ടത്തിലെ ധാര്‍മ്മികപരമായ നിലപാടുകള്‍ക്ക് അദ്ദേഹം നല്‍കിയ പ്രാധാന്യം വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. വാസ്തവത്തില്‍, എട്ട് തറവാടുകളും ഗൂഢാലോചനയില്‍ ഒരുപോലെ പങ്കെടുത്തു എന്ന പൊതുവായ ധാരണ, അക്കാലത്തെ സങ്കീര്‍ണ്ണമായ സാമൂഹിക-രാഷ്ട്രീയ സാഹചര്യങ്ങളെ ലളിതവല്‍ക്കരിക്കുന്ന ഒന്നാണ്. തിരുവിതാംകൂറിലെ സാഹചര്യം വളരെ സങ്കീര്‍ണ്ണമായിരുന്നു. പല നാടുവാഴികളും പ്രാദേശിക ശക്തികളും തങ്ങളുടെ അധികാരം നിലനിര്‍ത്താന്‍ ശ്രമിച്ച കാലം. ഈ പ്രഭുകുടുംബങ്ങള്‍ക്ക് തങ്ങള്‍ വിശ്വസിച്ച ധര്‍മ്മത്തോടുള്ള പ്രതിബദ്ധത, പലപ്പോഴും കേവലം രാഷ്ട്രീയ നീക്കങ്ങള്‍ക്കപ്പുറമായിരുന്നു.

ഇന്ന് അവശേഷിക്കുന്നത്: ഓര്‍മ്മയും നിശ്ശബ്ദതയും

ഒടുവില്‍, മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മ അധികാരം പൂര്‍ണ്ണമായി പിടിച്ചെടുക്കുകയും തന്റെ എതിരാളികള്‍ക്കെതിരെ ശക്തമായ നടപടികള്‍ സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തു എന്നത് ചരിത്രമാണ്. മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മയുടെ ഭരണത്തിന്റെ ആദ്യകാലങ്ങളില്‍ (ഏകദേശം 1730-കളില്‍), എട്ട് കുടുംബങ്ങളില്‍ ഭൂരിഭാഗത്തിനെതിരെയും 'കുളം തോണ്ടല്‍' (ഒരു കുടുംബത്തെ പൂര്‍ണ്ണമായി നശിപ്പിച്ച്, അവരുടെ വീടും സ്വത്തും തകര്‍ത്ത് ആ സ്ഥാനത്ത് കുളം കുഴിക്കുന്ന അതിതീവ്രമായ ശിക്ഷാരീതി) പോലുള്ള അതിതീവ്രമായ ശിക്ഷാരീതികള്‍ ഉണ്ടായി. പ്രത്യേകിച്ച്, വളരെ ശക്തമായ സൈനിക ശേഷിയുണ്ടായിരുന്ന കഴക്കൂട്ടത്ത് പിള്ളയുടെ തറവാടിന് മേലുണ്ടായ 'കുളം തോണ്ടല്‍' മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മയ്ക്ക് പോലും ഏറ്റവും കഠിനമായ വെല്ലുവിളിയായി വാമൊഴികളില്‍ അടയാളപ്പെടുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഈ കുളം തോണ്ടല്‍ സമയത്ത്, കഴക്കൂട്ടത്ത് പിള്ളയുടെ സൈന്യം ശക്തമായ പ്രതിരോധം തീര്‍ത്തതായും വാമൊഴി ചരിത്രം പറയുന്നു. ഈ കുടുംബങ്ങളിലെ പല തലമുറകളും ചരിത്രത്തില്‍ കഠിനമായ ബുദ്ധിമുട്ടുകള്‍ നേരിടുകയും ചെയ്തു.

എന്നാല്‍, ഈ നടപടികള്‍ക്കിടയിലും, എല്ലാ എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാരുടെയും വംശങ്ങള്‍ പൂര്‍ണ്ണമായും ഇല്ലാതായിട്ടില്ല. ചിലയിടങ്ങളില്‍ അവരുടെ പിന്‍തലമുറക്കാര്‍ ഇന്നും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ട്. മറ്റ് പിള്ളമാരില്‍ ഭൂരിഭാഗവും ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍, ചെമ്പഴന്തി പിള്ളയുടെ കുടുംബത്തെപ്പോലുള്ള ചിലര്‍ വ്യത്യസ്തമായ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകള്‍ കാരണം രക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരിക്കാം. ഈ വൈരുദ്ധ്യം എട്ടുവീട്ടില്‍ പിള്ളമാരുടെ ശൃംഖലയിലെ ആഴത്തിലുള്ള സങ്കീര്‍ണ്ണതകള്‍ വെളിപ്പെടുത്തുന്നു.

വാമൊഴി ചരിത്രവും ജീവിക്കുന്ന തെളിവുകളും

വധഗൂഢാലോചനയില്‍ പങ്കില്ലാതിരുന്നതും, മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മ ഒളിവില്‍ കഴിയുമ്പോള്‍ നല്‍കിയ സഹായവും സംയമനപരമായ നിലപാടും രാജാവ് തിരിച്ചറിഞ്ഞതും കാരണമാകാം, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബത്തിന് 'കുളം തോണ്ടല്‍' പോലുള്ള തീവ്ര നടപടികളില്‍ നിന്ന് പൂര്‍ണ്ണമായും ഒഴിവാകാനും രാജാവില്‍ നിന്ന് അനുകൂലമായ പരിഗണന ലഭിക്കാനും കഴിഞ്ഞു. ചില വാമൊഴി വിവരണങ്ങള്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബം പ്രതികാര നടപടികളില്‍ നിന്ന് ഒഴിവാകാന്‍ കാരണം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംയമനപരമായ പങ്കാളിത്തമായിരിക്കാം എന്നാണ്. ഈ വാദങ്ങള്‍ക്ക് രേഖാമൂലമുള്ള ചരിത്രത്തില്‍ നേരിട്ടുള്ള തെളിവുകളില്ല. എങ്കിലും, പ്രാദേശിക വാമൊഴി പാരമ്പര്യങ്ങളും തലമുറകളായി കൈമാറിവരുന്ന കുടുംബകഥകളും ഇത് സ്ഥിരീകരിക്കുന്നു. വിജയികളുടെ ചരിത്രം മാത്രം എഴുതപ്പെട്ടപ്പോള്‍ ഈ സത്യങ്ങള്‍ തമസ്‌കരിക്കപ്പെട്ടു എന്ന് കരുതാം.

നൂറ്റാണ്ടുകളായി, പല പ്രഭുകുടുംബങ്ങളെയും പോലെ, ചെമ്പഴന്തി പിള്ള കുടുംബത്തിനും മാറ്റങ്ങളുണ്ടായി. പക്ഷേ, ഇപ്പോഴും അവശേഷിക്കുന്നത് തലമുറകളായി കൈമാറിവന്ന ഈ ചരിത്രപരമായ വ്യാഖ്യാനമാണ്. ഇതിന് ബലം നല്‍കിക്കൊണ്ട്, തിരുവനന്തപുരം നഗരത്തിലും സമീപപ്രദേശങ്ങളിലുമായി കല്ലര്‍ത്തല ശ്രീ ബാലഭദ്ര ക്ഷേത്രം, അണിയൂര്‍ ദേവീക്ഷേത്രം, ആവുക്കുളം ശ്രീധര്‍മ്മ ശാസ്താ ക്ഷേത്രം, ഇടത്തറ ദേവീക്ഷേത്രം, ആത്രശ്ശേരി ശങ്കരനാരായണ ക്ഷേത്രം എന്നിവയുള്‍പ്പെടെ നിരവധി ക്ഷേത്രങ്ങള്‍ക്ക് ചെമ്പഴന്തി പിള്ളമാരുടെ പിന്‍തലമുറക്കാരായ കുടുംബങ്ങളുമായി ഇന്നും പാരമ്പര്യബന്ധം നിലകൊള്ളുന്നു. ഈ ക്ഷേത്രങ്ങള്‍, വാമൊഴി ചരിത്രത്തിന് ജീവിക്കുന്ന തെളിവുകളായി വര്‍ത്തിക്കുന്നു.

നിഗമനം

ചരിത്രത്തിന്റെ തിരശ്ശീലയ്ക്ക് പിന്നില്‍ മറഞ്ഞ ഈ കഥകള്‍, വാമൊഴി പാരമ്പര്യങ്ങളിലൂടെ ഇന്നും ജീവിക്കുന്നു. ഇത്തരം വാമൊഴി ചരിത്രങ്ങള്‍, പ്രത്യേകിച്ച് തലമുറകളായി കൈമാറിവരുന്നവ, ഔദ്യോഗിക ചരിത്രരേഖകളില്‍ കാണാത്ത പല സൂക്ഷ്മ വിവരങ്ങളും ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നവയാണ്. ഓര്‍മ്മകള്‍ മാഞ്ഞുപോകുമ്പോള്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോകാന്‍ സാധ്യതയുള്ള ഇത്തരം അറിവുകള്‍, വരും തലമുറകള്‍ക്ക് അവരുടെ വേരുകളും പൂര്‍വ്വികരുടെ നിലപാടുകളും മനസ്സിലാക്കാന്‍ അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. ഈ ലേഖനം, അപ്രകാരമുള്ള ഒരു വാമൊഴി പാരമ്പര്യത്തെ രേഖപ്പെടുത്താനുള്ള എളിയ ശ്രമം കൂടിയാണ്.

ഈ ലേഖനം ഔദ്യോഗിക ചരിത്രത്തെ തള്ളിക്കളയാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. എന്നാല്‍, രേഖപ്പെടുത്തപ്പെടാത്തതാണെങ്കില്‍ പോലും, വിലപ്പെട്ട സാംസ്‌കാരിക ഉള്‍ക്കാഴ്ചകള്‍ നല്‍കുന്ന വാമൊഴി പാരമ്പര്യങ്ങളെ ഇത് ഔദ്യോഗിക ചരിത്രത്തോടൊപ്പം ചേര്‍ത്ത് വെക്കുന്നു. ചരിത്രസംഭവങ്ങള്‍ക്ക് പിന്നിലെ പ്രേരിത ഘടകങ്ങളെയും മൂല്യങ്ങളെയും സങ്കീര്‍ണ്ണതകളെയും കുറിച്ച് പ്രധാനപ്പെട്ട സാംസ്‌കാരിക ഉള്‍ക്കാഴ്ചകള്‍ നല്‍കുന്നു. ഔദ്യോഗിക രേഖകളില്‍ പലപ്പോഴും ഇല്ലാത്ത ലളിതമായ സ്വഭാവചിത്രീകരണങ്ങളെ പുനര്‍വിചിന്തനം ചെയ്യാനും, ധാര്‍മ്മികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ അവ്യക്തതകള്‍ കണ്ടെത്താനും ഇത് നമ്മളെ ക്ഷണിക്കുന്നു.

ഈ ഓര്‍മ്മകള്‍ ഔദ്യോഗിക രേഖകളില്‍ സ്ഥാനം പിടിച്ചില്ലെന്ന് വരാം. എന്നിരുന്നാലും, അധികാരം, നഷ്ടം, കര്‍ത്തവ്യം എന്നിവയെ ഒരു സമൂഹം എങ്ങനെ ഓര്‍ക്കുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ അവ നിര്‍ണായകമാണ്. വാമൊഴി പാരമ്പര്യങ്ങളിലൂടെയുള്ള ഈ പുനര്‍വായന, തിരുവിതാംകൂര്‍ ചരിത്രത്തിലെ ഈ നിര്‍ണായക കാലഘട്ടത്തെക്കുറിച്ച് കൂടുതല്‍ സൂക്ഷ്മവും സമഗ്രവുമായ ചിത്രം നല്‍കാന്‍ സഹായിക്കുമെന്ന് പ്രത്യാശിക്കുന്നു.